Η χελώνα που ήθελε να πετάξει - Uçmak isteyen kaplumbağa

 Η χελώνα που ήθελε να πετάξει 

Mια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην αυλή ενός χωροταξικού σπιτιού μια χελώνα, που είχε έναν μεγάλο καημό.

Ήθελε να πετάξει στον ουρανό όπως τα πουλιά.

- Τι κατάρα είναι αυτό! έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας. Σέρνω μέρα και νύχτα αυτό το βαρύ καβούκι και είμαι καρφωμένη πάνω στη γη. Αχ, να'μουνα κι εγώ ένα πουλάκι, να είχα φτερά και να πετούσα!

Πώς ζηλεύω τις πάπιες της αυλής  που όταν  θέλουν πετούν και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά.

Μια μέρα δύο πάπιες άκουσαν το παράπονο της και τη λυπήθηκαν.

-Θέλεις στ'αλήθεια να πετάξεις, κυρα χελώνα; τη ρώτησαν.

- Αυτό είναι το πιο μεγάλο μου όνειρο. Να πετάξω μια φόρα κι ας πεθάνω! απάντησε η χελώνα. Αλλά, πώς;

- Υπάρχει ένας τρόπος, της είπε η μια πάπια. Να δαγκώσεις σφιχτά αυτό το ξύλο, εγώ και η αδελφή μου θα πιάσουμε με τα ράμφη μας τις δύο άκρες και... θα σε πάρουμε μαζί μας.

- Ναι, ναι! φώναξε ενθουσιασμένη η χελώνα. Ωραία ιδέα! Εμπρός, ας μην αργούμε!

Και βιάστηκε να δαγκώσει το ξύλο. Το έπιασαν και οι πάπιες με τα ράμφη τους, τίναξαν τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά, κουβαλώντας τη χελώνα μαζί τους.

Το έπιασαν και οι πάπιες με τα ράμφη τους, τίναξαν τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά, κουβαλώντας τη χελώνα μαζί τους.

Το πόσο χαιρόταν η χελώνα, δε λέγεται! Τι όμορφα ήταν εδώ ψηλά!

Επιτέλους είχε πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρο της! Πετούσε!

Όμως, μέθυσε τόσο πολύ από τη χαρά της και για μια στιγμή πίστεψε ότι θα μπορούσε να πετάξει και μόνη της! Έτσι, η κουτή, άφησε το ξύλο που κρατούσε με τα δόντια της και, φυσικά, με το μεγάλο βάρος που είχε, έπεσε στη γη και σκοτώθηκε...

Αυτό το παραμύθι μας διδάσκει ότι το κάθε πλάσμα πρέπει να είναι ευχαριστημένο με τη μορφή που του έδωσε η Φύση και να μη ζηλεύει τα άλλα πλάσματα...

Uçmak isteyen kaplumbağa

Bir varmış bir yokmuş bir köy evinin avlusunda büyük bir derdi olan bir kaplumbağa yaşarmış.

Gökyüzünde kuşlar gibi uçmak istermiş.

-  Bu ne felaket! dermiş  her iç çektiğinde. Bu ağır kabuğu gece gündüz sürüklüyorum ve yeryüzüne  çakıldım. Ah, keşke ben de bir kuş olsaydım, kanadım olsaydı ve uçabilseydim! İstedikleri zaman uçan ve dünyaya yüksekten bakan avludaki ördekleri nasıl kıskanıyorum.

Bir gün iki ördek, onun şikayetini duymuşlar ve ona üzülmüşler.

- Gerçekten uçmak istiyor musun kaplumbağa hanım? diye sormuşlar.

- Bu benim en büyük rüyam. Ölsem bile bir kez uçmak istiyorum! diye cevaplamış. Ama nasıl?

- Bir yöntem var demiş bir ördek. Bu sopayı sıkıca ısır, ben ve kız kardeşim iki ucundan gagalarımızla tutacağız  ve... Seni yanımızda götüreceğiz.

- Evet evet diye heyecanla bağırmış kaplumbağa. Güzel fikir! Gidelim, geç kalmayalım.

Aceleyle sopayı ısırmışlar.

Ördekler gagalarıyla sopayı tutmuşlar, kanatlarını çırpmışlar ve kaplumbağayı da yanlarında taşıyarak yükseğe uçmuşlar.

Kaplumbağanın ne kadar mutlu olduğu kelimelerle  anlatılamazmış. Gökyüzü ne kadar güzelmiş.

Sonunda büyük hayali gerçekleşmiş! Uçuyormuş!

Sevinçten öylesine sarhoş olmuş ki bir an için tek başına uçabileceğini düşünmüş. Yani aptal, dişleriyle tuttuğu sopayı bırakmış ve doğal olarak o büyük ağırlıkla yere düşmüş ve ölmüş...

Bu masal bize, doğanın vermiş olduğu görünümle mutlu olmak ve diğer canlıları kıskanmamak gerektiğini öğretiyor.